Μηροκήλη

Η μηροκήλη εμφανίζεται όταν κάποιο ενδοκοιλιακό σπλάχνο ή τμήμα αυτού προπίπτει μέσα από ένα αδύναμο σημείο στο μυϊκό τοίχωμα της μηροβουβωνικής χώρας. Πρόκειται για έναν όχι και τόσο συχνό τύπο κήλης (αντιπροσωπεύει μόλις το 3% όλων των κηλών), που ωστόσο πρέπει να αποκαθίσταται χειρουργικά, καθώς αν δεν αντιμετωπιστεί μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες επιπλοκές (περισφιγμένη κήλη).

Ποια είναι η διαφορά της μηροκήλης από τη βουβωνοκήλη;

Υπάρχουν πολλοί τύποι κήλης και εμφανίζονται σε διάφορα μέρη του σώματος. Η περιοχή της βουβωνικής χώρας, η οποία περιλαμβάνει το κατώτερο τμήμα του κοιλιακού τοιχώματος, αποτελεί έδαφος για διαφόρους τύπους κήλης.

Η βουβωνοκήλη προκύπτει από την προβολή ενός τμήματος του εντέρου είτε λιπώδους ιστού διαμέσου του βουβωνικού πόρου, δηλαδή το πέρασμα που συνδέει το κάτω μέρος της κοιλιάς με τα γεννητικά όργανα.

Η μηροκήλη αφορά στην προβολή ιστού ή κάποιο σπλάχνου (π.χ. έντερο) διαμέσου του μηριαίου δακτυλίου, κάτω από το βουβωνικό σύνδεσμο.

Γενικά, οι βουβωνοκήλες εμφανίζονται πιο συχνά στους άνδρες παρά στις γυναίκες και οι μηριαιοκήλες εμφανίζονται πιο συχνά στις γυναίκες.

Αίτια και παράγοντες κινδύνου

Η μηροκήλη εμφανίζεται σε περιπτώσεις που υπάρχει κάποιο αδύνατο σημείο στο μυϊκό τοίχωμα της μηροβουβωνικής χώρας είτε λόγω συγγενούς προβλήματος ή άλλων, εξωγενών παραγόντων που προκαλούν αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης.

Οι πιο κοινοί παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε μηροκήλη είναι οι εξής:

• Υπερβολικό βάρος ή παχυσαρκία
• Χρόνιος βήχας
• Δυσκοιλιότητα
• Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (Χ.Α.Π.)
• Υπερτροφία του προστάτη
• Εγκυμοσύνη
• Διαταραχές στη σύνθεση κολλαγόνου

Άλλοι παράγοντες που ενισχύουν την πιθανότητα εμφάνισης μηροκήλης είναι οι παρακάτω:

• Φύλο: Η μηροκήλη εμφανίζεται 10 φορές συχνότερα στις γυναίκες, επειδή η γυναικεία λεκάνη είναι ευρύτερη από την ανδρική.
• Ηλικία: Εμφανίζεται συχνότερα στους ενήλικες, ως συνέπεια της φυσιολογικής φθοράς του κοιλιακού τοιχώματος με την πάροδο των ετών. Εάν ένα παιδί αναπτύξει μηροκήλη, συνήθως οφείλεται σε ιατρική κατάσταση.
• Οικογενειακό ιστορικό: Εάν ένα στενό μέλος της οικογένειας είχε μηροκήλη, ο κίνδυνος αυξάνεται για τα υπόλοιπα μέλη.

Ποια είναι τα συμπτώματα της μηροκήλης;

Το πιο εμφανές της σύμπτωμα της μηροκήλης είναι η παρουσία εξογκώματος στο άνω έσω τμήμα του μηρού ή στη βουβωνική χώρα. Το εξόγκωμα μπορεί να παρουσιάζει ευαισθησία στο άγγιγμα ή να είναι επώδυνο και πιθανόν να εξαφανίζεται, όταν ο ασθενής ξαπλώνει.

Άλλα κοινά συμπτώματα της μηροκήλης είναι τα εξής:

• δυσφορία στη βουβωνική χώρα, που επιδεινώνεται κατά την ορθοστασία ή όταν υπάρχει καταπόνηση
• κοιλιακό άλγος
• ερυθρότητα
• ναυτία / έμετος

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε πρώιμο στάδιο, η μηροκήλη μπορεί να είναι ασυμπτωματική ή να εμφανίζει ήπια συμπτώματα. Γι’ αυτό κι αν η συμπτωματολογία αυξάνεται σε ένταση, αυτό αποτελεί λόγω ανησυχίας για ενδεχόμενη περίσφιξη, μια συχνή κι επικίνδυνη επιπλοκή της μηροκήλης.

Η περισφηγμένη μηροκήλη συνιστά επείγουσα ιατρική κατάσταση και χρήζει άμεσης αποκατάστασης. Αφορά στον εγκλωβισμό κάποιου σπλάχνου ή τμήματος αυτού με συνέπεια τη βαθμιαία διακοπή της αιμάτωσής του και -αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα- τη νέκρωσή του, θέτοντας σε κίνδυνο έως και τη ζωή του ασθενούς.

Τα συμπτώματα αυτής της επιπλοκής μπορεί να περιλαμβάνουν:

• Αιφνίδιο οξύ άλγος που επιδεινώνεται
• πυρετό
• γρήγορο καρδιακό ρυθμό
• ναυτία /έμετο

Πώς γίνεται η διάγνωση της μηροκήλης;

Η φυσική εξέταση από το γιατρό και η λήψη λεπτομερούς ιστορικού του ασθενούς συνιστούν το πρώτο στάδιο στη διάγνωση της μηροκήλης, κατά το οποίο αξιολογείται η συμπτωματολογία που οδήγησε τον ασθενή να αναζητήσει ιατρική συμβουλή.

Σε δεύτερο χρόνο, η διάγνωση επιβεβαιώνεται μέσα από απεικονιστικές εξετάσεις, με κύρια το υπερηχογράφημα της μηροβουβωνικής χώρας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ανάλογα ενδέχεται να απαιτηθεί αξονική ή μαγνητική τομογραφία της περιοχής.

Πώς αντιμετωπίζεται η μηροκήλη;

Η αποκατάσταση μιας κήλης γίνεται χειρουργικά και έχει δυο βασικούς στόχους:

• να επιλυθεί η κήλη και
• να διορθωθεί αδύναμο τμήμα του μυϊκού τοιχώματος, το οποίο επέτρεψε το σχηματισμό της κήλης, εμποδίζοντας τους εσωτερικούς ιστούς να προβάλουν δι’ αυτού στο μέλλον.

Συνήθως, η χειρουργική αποκατάσταση αφορά ασθενής που είτε θέλουν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους δίνοντας οριστική λύση στο πρόβλημά τους, ή κήλες μέτριας έως υψηλής επικινδυνότητας να περισφιχθούν.

Η χειρουργική αποκατάσταση μιας κήλης μπορεί να πραγματοποιηθεί τόσο με συμβατική ανοικτή επέμβαση, με λαπαροσκοπικό χειρουργείο (τεχνική TAPP) ή ενδοσκοπικά (τεχνική  TEP). Η επιλογή της προσέγγισης έχει να κάνει πρώτιστα με τις ενδείξεις του ασθενούς και σε δεύτερο λόγο με τις επιθυμίες και τους στόχους του.

Η ανοικτή αποκατάσταση μιας κήλης πραγματοποιείται υπό γενική ή τοπική αναισθησία, μέσω μιας τομής μήκους περίπου 5-10 εκατοστών. Ο χειρουργός ωθεί τον ιστό ή το σπλάχνο που προβάλει από το κοιλιακό τοίχωμα στην φυσιολογική του θέση και προχωρά στην επιδιόρθωση της βλάβης στο κοιλιακό τοίχωμα, συχνά τοποθετώντας ένα ειδικό, ενισχυτικό πλέγμα.

Η λαπαροσκοπική και η ενδοσκοπική αποκατάσταση μιας κήλης, συνιστούν ελάχιστα επεμβατικές προσεγγίσεις, οι οποίες διακρίνονται για μια σειρά πλεονεκτημάτων αναφορικά με την αποφυγή επιπλοκών κατά το χειρουργείο και την ανάρρωση του ασθενούς.
Τα κύρια πλεονεκτήματα της ελάχιστα επεμβατικής αποκατάστασης της κήλης είναι τα εξής:

• Αποφεύγεται η μεγάλη τομή και η απώλεια αίματος/ανάγκη μετάγγισης που τη συνοδεύει.
• Ο πόνος μετά το χειρουργείο είναι μειωμένος.
• Η παραμονή στο νοσοκομείο κρατά λιγότερο και ο ασθενής μπορεί πιο άμεσα να κινητοποιηθεί και να επιστρέψει στο σπίτι του.
• Η επάνοδος σε καθημερινές δραστηριότητες, όπως η οδήγηση και η εργασία, είναι ταχύτερη.
• Ο κίνδυνος τραυματισμού κάποιου σπλάχνου ή άλλων ανατομικών δομών κατά το χειρουργείο ελαχιστοποιείται.
• Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο, καθώς δεν απαιτείται μεγάλη τομή στην κοιλιά.

Τι είναι η μέθοδος TAPP;

Η διακοιλιακή προπεριτοναϊκή αποκατάσταση (Transabdominal Pre-peritoneal Repair ή TAPP) πραγματοποιείται λαπαροσκοπικά και υπό γενική αναισθησία. Ο χειρουργός ανοίγει τρεις μικρές οπές στην κοιλιά του ασθενούς, μέσω των οποίων εισάγει ειδικά, λαπαροσκοπικά εργαλεία για να ανατάξει την κήλη και στη συνέχεια να τοποθετήσει ένα ειδικό πλέγμα στο εξασθενημένο σημείο του κοιλιακού τοιχώματος.

Τι είναι η μέθοδος TEP;

Η ολική εξωπεριτοναϊκή αποκατάσταση (Totally Extra Peritoneal ή TEP) διενεργείται υπό γενική αναισθησία, μέσω τριών οπών που ανοίγει ο χειρουργός κάτω από τον ομφαλό. Όπως και στην περίπτωση της TAPP έτσι και κατά την TEP, ο χειρουργός πρώτα ανατάσσει την κήλη και στην συνέχεια προχωρά στην τοποθέτηση πλέγματος. Η διαφορά της TEP, ωστόσο, είναι ότι η όλη διαδικασία πραγματοποιείται κάτω από τους κοιλιακούς μύες, δίχως να κοπεί το περιτόναιο.

Τι είναι η τεχνική διπλού πλέγματος;

Σε ορισμένες περιπτώσεις κι εφόσον συνάδουν οι ενδείξεις, υπάρχει πλέον η δυνατότητα τοποθέτησης ενός ειδικού πλέγματος με δυο όψεις. Χάρη στη διπλή του επιφάνεια, το εν λόγω πλέγμα μπορεί να πιάσει και τις δυο πλευρές του κοιλιακού τοιχώματος επιτυγχάνοντας καλύτερη στήριξη στο ασθενές σημείο του κοιλιακού τοιχώματος, όπου και σχηματίστηκε η κήλη.

Η ισχυρότερη αυτή στήριξη κι ενσωμάτωση του διπλού πλέγματος στο κοιλιακό τοίχωμα μειώνει τις πιθανότητες επανεμφάνισης της κήλης κι επομένως ενός νέου χειρουργείου.